سه سال از روزی که پدر چهره در نقاب خاک کشید می گذرد. پدر- که روانش شاد و یادش گرامی باد ! رادمردی مردم دوست بود که تا زیست همواره در بند نام بود و جز بدان نمی اندیشید که نام بلند بماند و سپند و هرگز دست به کاری نیازید و نیالود که نام را زیان می داشت و فرو می شکست. از آن است که چون از جهان رفت ، جز نام از او نماند ؛ نامی که در دل هر آن کس که می شناختش و دمی با وی به سر برده بود ، گرامی و والاست. فرخنده فرجاما که فرجام اوست !